Szachy wciągają

Post na szybko - dzisiaj prezentuję końcówkę szachową z motywem, często pojawiającym się w pracach z zakresu kompozycji szachowej, a raczej nieczęsto występującym w grze praktycznej (choć moje drugie sformułowanie może być zupełnie błędne - w każdym razie w chwili pisania tego posta nie kojarzę partii, która stanowiłaby przykład zastosowania tego motywu)

Goniec wraz z dwoma połączonymi pionami i królem stanowią dostateczną siłę, aby pokonać szyki obronne, złożone z samego gońca oraz króla. Prawdopodobieństwo wygranej jeszcze bardziej rośnie w przypadku gdy gońce są tego samego koloru. W sprzyjających okolicznościach na szachownicy jedną ze sztuczek, jaką może wykorzystać strona słabsza w defensywie, jest zastosowanie motywu wściekłego gońca.

Autorem zadania jest holenderski problemista Henri Weenink (1882 - 1931). Ten urodzony w Amsterdamie szachista należał do nielicznego grona osób, łączących sukcesy w grze praktycznej z dobrymi rezultatami, osiąganymi w kompozycji szachowej.

Weenink reprezentował Holandię na czterech olimpiadach szachowych, brał udział również w kilku turniejach, organizowanych na terenie krajów Beneleksu. Nie był to szachista kalibru swojego rodaka Machgielisa (Maxa) Euwego, jednak prezentował solidny poziom gry (m.in. potrafił zwyciężyć w partiach z Rubinsteinem, Retim, Spielmannem)

Weenink był propagatorem szachów oraz kompozycji szachowej. Uczył gry królewskiej w więzieniach (!), co się tyczy problemistyki, to wydał również książkę w 1921 roku o oryginalnym tytule "Het schaakprobleem, ideeen en scholen", której rozszerzona wersja została później opublikowana w języku angielskim pod nazwą "The Chess Problem". Po dziś dzień jest ona uznawana za jedno z lepszych opracowań, traktujących o tej artystycznej gałęzi szachów.

Próbkę jego możliwości możecie podziwiać poniżej: