Szachy wciągają

Źródło: chess24.com

Dziś prezentuję krótką i zdawałoby się nieskomplikowaną łamigłówkę szachową. Niemniej, jak ktoś mądry kiedyś powiedział, geniusz tkwi w prostocie. W moim przypadku musiało minąć troszkę czasu żebym w ogóle się zorientował, o co chodzi w tym zadanku. Samo polecenie jest również dość "nietypowe" i raczej mąci bardziej w głowach, niż pomaga naprowadzić na właściwy trop.

Wskazówką niech będzie fakt, że trzeba mieć spostrzegawcze oko, by wychwycić pewien niuans, tkwiący w tej pozycji.

 MAT W 0 (słownie: ZERO) POSUNIĘCIACH

Bobby Fischer pod koniec lat sześćdziesiątych, już jako czołowy szachista świata, prowadził niewielki dział szachowy w amerykańskim miesięczniku Boys Life. Jak można wyczytać w internecie i jak też tytuł gazety częściowo sugeruje, główną grupą docelową tego czasopisma byli chłopcy w wieku 6-18 lat. Treści, zawarte na łamach tej gazety, miały na celu dostarczać rozrywki, krzewić pozytywne wzorce i  wartości oraz rozbudzić różnorakie pasje u młodych czytelników. 

Na przestrzeni lat 1966 -1969 Fischer pomagał w realizacji tej, jakby nie patrzeć, szlachetnej misji, dzieląc się swoją wiedzą i radami w kąciku szachowym. Formuła tego działu szachowego była dość elastyczna, zarówno jeśli chodzi o systematyczność jego prowadzenia - amerykańskiemu arcymistrzowi zdarzały się okresy przestoju, kiedy przez kilka miesięcy nie publikował nic, jak również w kwestii jego zawartości. 

Amerykański szachista odpowiadał na pytania czytelników, bez znaczenia czy treść tych pytań wskazywała na to, że ich autorem jest początkujący czy zaawansowany szachista, analizował też swoje partie, wybrane partie innych szachistów oraz, od czasu do czasu, nadesłane partie czytelników, dorzucał też często zadania szachowe do rozwiązania (maty w dwóch, trzech posunięciach, maty pomocnicze, kombinacje). Bywało też, że można było wygrać nagrody za szybkie nadesłanie prawidłowych rozwiązań zadań, przykładowo zdjęcie Fischera  z jego autografem.

Poniżej, pod grafiką, zamieszczam artykuł Fischera kierowany głównie do młodych osób, zaczynających swoją przygodę z grą królewską, choć niewykluczone, że również bardziej zaawansowani szachiści wyniosą z jego lektury nową wiedzę.

Tak wyglądała przykładowa czołówka działu szachowego, redagowanego przez Fischera

Źródło: czasopismo Boys Life, nr 04/1968 

Jeden z naszych czytelników napisał do mnie z prośbą o udzielenie rad, jak grać w szachy aby zwyciężać. Powołam się zatem na moje doświadczenie i podzielę się z nim oraz ze wszystkimi czytelnikami, kilkoma pożytecznymi, w mojej ocenie, wskazówkami:

1. SKONCENTRUJ SIĘ

Szachy wymagają całkowitej koncentracji. Przykładowo, kiedy rozgrywam partię, staram się utrzymać mój umysł całkowicie na toczącej się grze. Zawsze staram się dać z siebie wszystko - to znaczy, że chcę wygrywać. W przypadku przegranej nikt nie jest zainteresowany wymówkami. Wiele osób, grających w szachy, korzysta jedynie z niewielkiego fragmentu swoich możliwości umysłowych, podczas gdy reszta ich umysłu skupia się na innych rzeczach, wędrując po manowcach. 

2. MYŚL DO PRZODU

Grający białymi może być teraz przekonany, że czarne zagrały niedokładnie (blunder) i oddały piona z kolumny e za darmo, więc łapią przynętę i grają 4. Sxe5 

3. ANALIZUJ

4. UCZ SIĘ NA BŁĘDACH

 Zapisuj swoje poważne partie (turniejowe, meczowe - przyp. red.), korzystając z szachowej notacji algebraicznej bądź notacji opisowej. W ten sposób możesz w późniejszym czasie prześledzić przebieg danej partii szachowej i znaleźć momenty, w których popełniłeś błędy, jeśli nie jesteś ich jeszcze świadomy w momencie gry. Dzięki temu zmniejszasz prawdopodobieństwo, że przegrasz kolejną partię w ten sam sposób, co poprzednie rozgrywki. Były szachowy czempion globu z Kuby Jose Raul Capablanca powiedział kiedyś, że od pewnego momentu lubił przegrywać bardziej niż wygrywać, ponieważ więcej uczył się ze swoich przegranych niż wygranych partii ! (Fischer trochę sparafrazował cytat Kubańczyka, który brzmi w oryginale - You may learn much more from a game you lose than from a game you win. You will have to lose hundreds of games before becoming a good player, przyp. red.)